| News | Mediaroom | Library | Backstage | Archives |

Golden Earring Dag trekt 750 bezoekers

De Golden Earring dag bij het Prijspaleis in de Haagse Terletstraat heeft afgelopen zaterdag (6 mei 2017) ruim 750 bezoekers getrokken. Sedert een aantal jaren is het Bevrijdingsfestival uitgegroeid tot een evenement dat bezoekers trekt van ver buiten Den Haag. Speciaal was dit jaar de onthulling van een gevelplaquette aan het ouderlijk huis van bassist Rinus Gerritsen. John Meijer maakte er het volgende filmverslag van:

08 May 2017 by Webmaster

| News | Mediaroom | Library | Backstage | Archives |

Cesar in Telegraaf 24-12-2015

Cesar Zuiderwijk heeft zijn hand op Hesters dijbeen gelegd.  De stoere drummer (67) werd verliefd op het zielige vogeltje dat lichamelijk en geestelijk aan barrels terugkwam uit Australië waar ze net haar aanstaande man Brett had verloren. De liefde spat er bij het jubilerende echtpaar nog steeds af. Hester: „Hij gaf mij de moed en de kracht om verder te leven. lk ben gek op zijn humor. En de rest natuurlijk, Cesar: „Zij is een van de liefste dingen die mij ooit is overkomen. Ik vind het grappig. In Den Haag zouden ze zeggen dat dit een huwelijk tussen het veen en het zand is. Hester is van het zand, chique dus. Ik ben geboren aan de Bierkade, een gewone Haagse wijk, het veen." Hoe anders zag Hesters toekomst er drie jaar voor de verbintenis met Gesar uit. Het was januari 2007, Hesters huwelijk met de Australische purser Brett was gepland op 07-07-2007. Zij gingen als voorbereiding op hun bruiloft een aantal familieleden bezoeken in Australië. Hester leidde de chique porselein- en servieszaak Ninaber van Eyben in Den Haag en in de residentie zouden ze samen een toekomst opbouwen, ook met jubileum een nieuw  serviesgoed ging leveren voor de drummer uitrusting van jachten, villa, en exclusieve hotels. Hester (nu 54): „Gesar was toen al erg bevriend met mijn oudere broer Gerrit Jan en hij kwam weleens in de zaak. lk weet nog dat we vlak voordat Brett en ik naar Australië vlogen. onze brasserie hebben gezeten. Ik vertelde Cesar dat ik zo graag de Haagse band The Clarks op onze bruiloft wilde hebben. Hij had wel een telefoonnummer en bood meteen aan dan zelf ook te komen drummen. Gesar was vrijgezel toen, gescheiden. lk herinner me nog dat hij zei: als jij in de liefde gelooft, ga ik dat ook weer doen." Op reis in Australië kregen Hester en Brett een verschrikkelijk auto-ongeluk. Brett was op slag dood, Hester zwaargewond: „Gebroken borstbeen, gebroken ribben, verbrijzelde voet, gebroken bovenbeen, gebroken sleutelbeen, gescheurde lever", somt ze op. „Achteraf denk ik dat het misschien wel een zegen was dat ik fysiek zo gehavend was. Ik moest me focussen op mijn herstel, kon niet te veel nadenken over mijn gebroken hart." Ze vervolgt: „Ik kreeg veel morfine, leefde in koortsdromen. Ondertussen onderging ik hersteloperaties. Mijn aanstaande schoonmoeder was zo dapper en lief. Ze kwam aan mijn bed, regelde de crematie van Brett, terwijl ze zelf natuurlijk ook helemaal kapot was. lk had mijn aanstaande verloren, maar zij haar zoon." „Op de geplande huwelijksdatum maanden later ben ik terug naar Australië gevlogen om Brett daar met zijn familie in Perth te herdenken. Dat was heel intens, toen kwam het verdriet pas echt aan. Waarom waren we niet beiden omgekomen? Dat was toch veel rechtvaardiger geweest. Hoe moest ik verder zonder Brett, die een van de mooiste mensen ter wereld was? Ik voelde me diep bedroefd, zag de toekomst als een groot vraagteken." Ze glimlacht en zoekt steun bij haar potige rock en roll drummer. „lk heb trouwens nog steeds contact met mijn Australische schoonmoeder. We spreken elkaar regelmatig via Skype." „Bretts moeder is heel blij dat ik gelukkig ben met Cesar. Veertien dagen voor ons trouwen in 2010 is ze zelfs naar Nederland gekomen om bij ons te logeren en kennis te maken. Dat was zo bijzonder. Ze keek Cesar in de ogen en bedankte hem. Op de bruiloft zelf was ze er niet. Ze zei: You don't want a ghost at your marriage. (Je wilt geen geest op je huwelijk - red). Het moet daar alleen maar vrolijk zijn. En dat is natuurlijk zo." Liggend op de intensive care in Australië wilde Hester in februari 2007, toen ze een beetje meer bij haar positieven kwam, maar één ding: naar huis. „1k lag er al vier en een halve week. Het was een nachtmerrie waar ik uit wilde ontsnappen. Mijn broer en mijn moeder waren naar me toegekomen. Alleen dankzij de enorme inspanningen van mijn broer ben ik er weggekomen. Hij overtuigde de artsen me toestemming te geven om te vliegen. De vliegtuigmaatschappij mocht me zonder zo'n positief document namelijk niet vervoeren. Ik had ook nog twee ingeklapte longen en dat kan boven in de lucht weer fout gaan. De artsen die me 'goed om te vliegen' verklaarden, moesten dus zeker weten dat het oké was. Maar ik ben een knokker, doortastend. Zelfs de Nederlandse dokter die me ophaalde uit Australië kon niet geloven dat ik de vrouw in de rolstoel was die bij de lijst met verwondingen hoorde. Ik zag er beter uit dan dat ik eraan toe was." „Ik hoefde ook niet naar een Nederlandse verpleegtehuis om te revalideren. De arts stuurde de ambulance direct naar het huis van mijn ouders. Daar ben ik op krachten gekomen. In ons land heb ik ook nog een operatie ondergaan, om de pinnen uit mijn voet te halen." „Er zijn dingen die niet helemaal goed zijn gekomen. Zo staat mijn ene sleutelbeen niet meer recht. Kwam misschien ook omdat ik na vier maanden de rolstoel zat was en op krukken ging lopen." In de weken na haar thuiskomst kwam Cesar Hesters broer tegen. Hij had toen nog steeds een notitiebriefie in zijn agenda zitten op de dag begin juli dat zij met Brett had zullen trouwen voor de drumafspraak met The Clarks. Cesar: „Toen ik hoorde wat er gebeurd was, vond ik het zo tragisch. Via haar broer bleef ik op de hoogte van hoe het met haar ging. En op een gegeven moment ben ik naar haar toegegaan met een enorme bos gele bloemen. Ze was zo'n zielig vogeltje. Ik had haar wel willen optillen en in veiligheid brengen. Ik ben haar regelmatig blijven opzoeken." Hester: „Cesar grapt altijd dat we al verkering hadden, toen ik dat nog helemaal niet wist. Hij heeft geduldig gewacht. Het fijne was in het begin dat ik door hem in contact kwam met mensen die niks van mijn geschiedenis wisten. Hoefde ik even geen vragen te beantwoorden of meewarige blikken te voelen." Cesar: „We hadden elkaar nog veel langer terug voor het eerst ontmoet. Ik heb in die chique winkel van je vijfentwintig jaar geleden al een tafel en stoelen gekocht. In de uitverkoop, voor 5o procent. Heb jij aan mij verkocht. Ik had mijn ogen niet in mijn zak. Toen vond ik je al een mooie, leuke vrouw, dat heb ik destijds nog tegen mijn ex gezegd." Hester lacht: „En van die tafel eten we nu nog steeds. Was wel kwaliteit, hè?" Het eerste jaar dat ze samen uitgingen, deden ze dat als vrienden. Hester: „Ik wist niks van jouw wereld. Ik kan me nog herinneren dat we in Scheveningen reden en dat Back Home van de Earring op de radio was. lk zei: 'oh dat vind ik zo'n lekker nummer'. Jij antwoordde heel droog dat dat het eerste nummer was waarop je meedrumde. Uit 1970. lk wist oprecht niet eens dat het de Golden Earring was." Hester: „Ik had ook een totaal verkeerde voorstelling van Cesars wereld. Ik dacht dat rock en roll, een soort Sodom en Gomorra was. Met groupies en dingen. Maar dat klopte dus niet. Het zijn allemaal normale mannen die vooral heel veel houden van muziek maken." Cesar trekt haar naar zich toe: „Ik wil maar één groupie en dat ben jij." Hester: „Ik vond het best wennen in het begin. Weet je nog in Ahoy, waar jij toen met je drumstel uit de nok kwam? Daar zag jij de mannen van Bief. Gingen we een praatje maken. Ik keek de kat uit de boom." Het was Hester die na meer dan een jaar vlinders in haar buik kreeg: „Ik ontdekte dat ik zenuwachtig werd als Cesar kwam of opbelde, ging extra op mijn kleren letten. lk was verliefd, mijn hart was weer open. lk realiseerde me dat ik eraan toe mocht geven, dit was mijn kans om mijn leven weer op te pakken. En op een avond ben ik bij hem gebleven." Cesar en Hester kregen een relatie en Cesar ging op zijn knieën. De beste drummer van Nederland krijgt pretlichtjes in zijn ogen: „Ik had het heel goed bedacht. vond ik zelf. We gingen ballonvaren met de hele familie. Vlak voor het landen moet je dan altijd de noodprocedure oefenen en dan gaat iedereen op zijn knieën. Ik bleef echter zo zitten toen de anderen opstonden en sprak de beroemde woorden. Maar op dat moment ging de ballon dalen en trok de ballonvaarder aan het touw van de brander van de hete luchtballon. We hoorden alleen maar Sgggggggg, Sggggggg." Hester: „Ik hoorde het wel, ik zei meteen 'ja'." Cesar: „Ik heb het de andere aanwezigen later toch nog maar even uitgelegd." Half december vierde Golden Earring in de Ziggo Dome het 50-jarig bestaan. Hester en Cesar vierden dit jaar hun 5-jarig bruiloftsfeest. De aanstaande feestdagen is er dubbel reden voor champagne. Cesar: "Misschien kunnen we komend jaar op huwelijksreis gaan. Daar zijn we nog niet aan toegekomen." Hester: „Ik hoop dat veel mensen hoop putten uit ons verhaal. Het bewijst dat het altijd weer goed kan komen."

25 Dec 2015 by Webmaster

| News | Mediaroom | Library | Backstage | Archives |

Songs, Snaren en Gitaren

Acht jaar lang heeft Henk Schaakx gewerkt aan een 'noem het maar' biografie over Golden Earring gitarist George Kooymans. Samen met George hielden beide mannen uitgebreide interview-sessies over alle albums van de Earring en het solowerk van George. Op 16 december 2015 overhandigde Hennie Vrienten (Doe maar) het eerste exemplaar aan de maestro himself en aan schrijven Henk. Feike de Keijzer deed de vormgeving van het boek. Hieronder een videoverslag.

17 Dec 2015 by Webmaster

<< Previous 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 Next >>