Sieb Warner:
een trommel is gewoon het oerinstrument
door PETER SIJNKE
Platenblad 118 - Jan-Feb. 2004
"Hobby: sax blazen en autorijden. Merk auto: M.G. Sport. Ambitie: veel geld verdienen. Installatie: Westend drums compleet, speciaal gebouwd (f 2.500,-)", aldus de Muziek Express van juli 1966 over de toen 19-jarige Motions drummer Sieb Warner. Maar al zo'n drie decennia Is Sieb Warner (werkelijke naam Sieb Wartjes) niet meer werkzaam als muzikant. Hij woont in het noorden des lands en wil eigenlijk niet meer over zijn muzikale verleden praten. Voor Platenblad was Sieb gelukkig bereid een uitzondering te maken. Vandaar onderstaand interview.
INVLOEDEN EN EERSTE BANDJE
Sieb, kun je iets over je achtergrond vertellen? Waar en wanneer ben je geboren en uit wat voor nest kom je?
"Ik ben een echte Hagenees, geboren in 1946. Zeeliefhebber. Duitse moeder. Mijn overgrootvader was Musikdirektor in Berlijn. Mijn vader overleed toen ik drie jaar was en mijn stiefvader was aanvankelijk planter in Indonesië, later manager van een sisalplantage in Afrika. Ik heb een gemiddelde schoolopleiding: Mulo, een paar jaar HBS, MBO en een jaartje kunstacademie."
Hoe zit het met je eerste muzikale invloeden? Was drummer altijd al je ambitie of speelde je eerst een ander instrument?
"Ais kind woonde ik in Afrika (Tanzania ). Daar lag ik 's nachts in bed te luisteren naar het eindeloze getrommel: doemededoemededoeme enz. klonk het vanuit een dorp, en ik vroeg mezelf af wat die lui daar eigenlijk allemaal aan het doen waren: feesten, dansen en de rest. Zeer intrigerend voor een klein jochie. Ik denk dat daar mijn wortels liggen wat het trommelen betreft. Dat blijft gewoon in je onderbewustzijn hangen. Op de middelbare school mocht ik bij muziekles op een omgekeerde prullenbak met een stuk rubber bekleed, vrolijke kampeerliedjes begeleiden. Heerlijk was dat! Thuis verder op een koekblik, want geld was schaars in die tijd. Een trommel is gewoon het oerinstrument en ook een goed basisinstrument om mee te beginnen. Ik heb de eerste jaren dus geen andere instrumenten uitgeprobeerd."
Wanneer werd je muzikant en in welke Haagse bands heb je gespeeld vóór The Motions?
"Op mijn 14` ben ik in mijn eerste bandje terechtgekomen. Toen ben ik al gevraagd door Robbie van Leeuwen om er bij te komen. Zelf heb ik de groepsnaam The Atmospheres bedacht en zo struinden we in het lndorock-tijdperk al de Haagse danskroegen en paleizen af voor een paar guldens. We repeteerden op zolder en speelden driftig The Shadows en The Ventures na. Robbie van Leeuwen in ik moesten regelmatig uit elkaar getrokken worden door 'de grote broer' bassist Jaap van Duivenvoorde als we elkaar weer eens de hersens insloegen. Robbie wilde namelijk altijd de baas spelen. Deze periode vormde in wezen de roots, de kiemcel van de latere Motions. Het was een leuke tijd: nog onschuldig, als spelende kinderen in de zandbak. Daarna was het nog een tijdje zwoegen in Willy & his Giants. Willy was 'the Godfather' van het Haagse Zuiderpark. Ik heb ook gespeeld in Duitse nachtclubs waar je na een maand spelen in de nacht, door een maffia-achtige club zonder betaling werd weggejaagd. Pittige tijden voor een pubertje!"
Sieb Warner in 1966
THE MOTIONS
Van 1964 tot 1969 speelde jij in The Motions. Je hebt dus twee verschillende bands meegemaakt, want vanaf begin 1968 waren jij en Rudy Bennett nog de enige originele leden. Kun je iets over de verschillen zeggen?
"Verschillen ... ja dat is niet zo moeilijk. Robbie van Leeuwen was hoe je het ook wendt of keert de maestro. Hij had visie, een vooruitziende blik, geit gitaarspel, was nog in touch met het Amerikaanse rock-'nrollgevoel. Gewoon heel muzikaal en een lastige, kritische vent. Als er een fout werd gemaakt trok hij en plein public een gezicht als een oorwurm. Dus je deed toch altijd je best om geen last met 'de dirigent' te krijgen. Ik herinner me nog alsof het gisteren was de magisch-legendarische woorden die hij tegen mij sprak na het laatste akkoord van een optreden in Breda: 'Zo, en nou mag jij kapitein zijn!' Lulkoek natuurlijk, maar The Motions waren plotsklaps stuurloos zonder opperhoofd. En we wilden nog zo graag wereldberoemd worden! Hoe moest dat nu toch verder? Nou niet dus, want alle volgende muzikanten die ik daarna voorbij heb zien komen, hadden in feite Melkert banen... Middle of the road ellende, al zou het nog lang duren voor ik dat door had. Krampachtig allerlei gedrochten aan elkaar breiend om maar wanhopig contact met het succes te behouden. Een verloren strijd. De Magie was verdwenen, de optredens gedragen door de vleugelen der inspiratie waren niet meer."
Hoe gingen plaatopnames in die tijd in zijn werk?
"Met plaatopnames had ik moeite. Live ging alles soepel, lekker los uit de pols. Maar in de studio was het meer denkwerk en alles moest in de maat. De swing ging eruit. Er zijn weinig drummomenten waar ik echt tevreden over ben. Dat is jammer. Maar opnames in de Engelse studio's waren een feest."
En hoe waren de live optredens?
"In de beginperiode een feest. Gillend publiek, succes, lekker uitsloven en genieten van dat succes. Het gevaar was wel dat je je een jonge halfgod ging voelen, een beetje in de wolken vertoevend..."
Hoe was de sfeer in de opeenvolgende bands? Zagen jullie elkaar bijvoorbeeld ook buiten de optredens en plaatopnamen?
"De originele Motions hadden een eigen sfeer die goed was. In de bus, op reis, het was toch wel redelijk professioneel. Maar er bestonden geen echte vriendschappen wat mij betreft. Wat je bijvoorbeeld wel bij The Golden Earring(s) ziet. Maar ja, die hebben het ook langer volgehouden, misschien juist wel door (h)echte vriendschap. Bij The Motions was het toch meer ieder voor zich en God voor ons allen. Bij 'de water in de soep versie' van de latere Motions begon de zaak te verloederen: drugs drank, pillen, sex en weinig rock-'n- roll."
Jij en Robbie waren de leveranciers van songs. Hoe ging dat? Schreven jullie samen?
"Ik kreeg af en toe een bandje met de laatste compositie en maakte daar een tekstje bij. Dat had nog weinig diepgang! Maar ik sprak het beste Engels omdat ik op een Engelse 'Harry Potterachtige' kostschool had gezeten in Afrika."
The Motions in 1965 - v.l.n.r. Robbie van Leeuwen, Sieb Warner,
Henk Smitskamp en Rudy Bennett
Later componeerde jij samen met Gerard Romeyn en Leo Bennink. Was daarin een verschil ten opzichte van de periode met Robbie?
"Het was een herhaling van zetten, maar in een lagere divisie. Ook hier was minder bezieling, ik miste mijn vriendje uit de zandbak die zo lekker gitaar kon spelen, snik! En ik was mijn jeugd al kwijt. Het werd berekenend, proberen een hit te scoren. De muziek was niet meer doel op zich, maar een middel tot. Ik was uit het Hemels Paradijs gevallen. Zoveel jaar na dato word ik er nog lyrisch van."
Wat zijn je leukste herinneringen aan je tijd met The Motions?
"Leukste momenten... Tsja, de Jaarbeurshal in Utrecht. Lekkere vette sound, het liep als een tiet, en op het hoogtepunt stortte het volledige podium in met alles erop en eraan! Of... zomaar een zaaltje in Amsterdam, waar doordat er een parketvloer lag mijn snaredrum een goddelijk geluid had. Ik heb de hele avond alleen dat geluid gehoord. Soms gebeurt er zoiets... Van die dingen dus. Spetterende optredens in de Haagse Marathon, toen we nog beter dan de Earring waren. Gaan met die banaan. Het eerste plaatje It's Gone op de radio horen. Trots als een aap!"
Waarom heb je de band voorjaar 1969 verlaten?
"Ja, waarom? Ik was het al een tijdje zat. Het liep niet meer. Op een gegeven moment was de halve zaal leeg bij een optreden, alleen een paar mensen ver weg, hangend aan de bar. Een volgende keer lag ik nog in mijn nest toen het busje weer kwam om me te halen. Ik draaide me nog eens om in bed en sprak de legendarische woorden tegen mijn toenmalige vrouw: 'Zeg maar tegen ze dat ik nooit meer mee ga!' Einde verhaal. Had ik al jaren eerder moeten doen."
THE GOLDEN EARRING
En wat ben je daarna gaan doen? Werd je meteen drummer van The Golden Earring(s)?
"Ik dacht wat nu? Armoede bijstand - hoe houd ik mijn kinderen in leven? Hoe werkt het allemaal in de normale maatschappij? Ik ging naar de Earring kijken en vond het wel tof. Toen kwam ik George Kooymans tegen in de kroeg en zei dat ik het wel tof vond. Een paar dagen later kon ik bij de grote concurrent The Golden Earring als trommelaar beginnen."
Hoe was dat?
"Ik heb net het omslagpunt van popgroep naar heavy rockgroep meegemaakt. De opnamen van de Ip Eight Miles High in Londen, en een Amerikaanse tournee van drie maanden. Dat was een geweldige ervaring: optreden met Eric Clapton, Frank Zappa die in Los Angeles voor het podium stond te swingen en later in de kleedkamer vroeg waarom het allemaal zo hard moest! Met 30 graden onder nul zonder voorruit door de Rocky Mountains van Canada naar Seattle met George Kooymans achter het stuur. Onverwoestbaar die gozer! Maar het klikte toch niet echt met die jongens. Het was mij allemaal te hard. Het was een andere golflengte, ik zat in wezen in het kamp van de oude vijand. En ik moest ook anders drummen dan ik gewend was: een dreun op de eerste tel van de maat en een knal op de tweede. Bij de eerste repetities kwam ik Cesar Zuiderwijk al tegen. We raakten aan de babbel en ik dacht: shit, deze vent is beter geschikt voor de job dan ik! Snel keek ik angstig om me heen of iemand anders dat ook door had. Want ik wilde in ieder geval die Amerikaanse tournee en die Engelse plaatopnames meemaken!
Op een gegeven moment, weer terug in Holland, moest ik weer eens een drumsolo doen. Maar die kabouters van Earth And Fire, die in ons voorprogramma speelden, hadden me in de pauze wat joints gevoederd. Vervolgens kwam er dus helemaal geen drumsolo, maar zat ik als een kind in de box vrolijk wat te pingelen op de bekkens, genietend van triljoenen trillingen en kleuren. De mensen in de zaal hebben het waarschijnlijk ook niet begrepen, maar
voor mij was het een belangrijk moment: terug bij mijn gevoel, genieten van wat mooi is en niet meer doen wat anderen van je verwachten. Na het concert vielen die gasten over me heen met lichte neigingen om een mes in mijn strot te duwen! En ik kon mijn ww-aanvraagformulier langzaam in gaan vullen..."
NA DE MUZIEK
Je hebt een jaar (van zomer 1969 tot zomer 1970) in The Golden Earring gespeeld. En daarna?
"Daarna... Een zwart gat, een beetje zoekend. In een spirituele Sufi commune in Engeland gewoond, Indiase muziek van Ravi Shankar en godsdiensten bestudeerd, psychologieboeken gelezen, honderden concerten afgelopen om de muzikale accu weer op te laden. En daarna weer op aarde teruggekomen, mijn eerste normale baantje in een kindertehuis. Ik probeerde meer vanuit mijn gevoel te leven. Verder scheidingen etc. en de drumstokken aan de wilgen gehangen. Ik ben naar de provincie Groningen vertrokken omdat ik niets meer met de scene te maken wilde hebben, en ben bij het Rijk gaan werken. Dat doe ik nu al bijna 30 jaar. Voor de lol andere heb ik andere muziekinstrumenten bestudeerd. En ik speel nog wel eens met vrienden (op conga's en Afrikaanse djembès) "

Naschrift:
Sieb Warner was, na de nodige aarzelingen, bereid om openhartig over zijn muzikale verleden te vertellen. We zijn hem daar dankbaar voor, want het Motions verhaal is daarmee weer wat completer geworden.